Pětr Młónk
Mojemu lubemu bratrej
jako rychtarjej
(skrótšene)
Kak krasny dźeń dźens zaswita,
Mój luby bratře ći
Dźens, dźens je krasna njedźela
Za Tebje na swěći;
Dźens će te zwony wołaju
Haj rjeńšo, krasnišo,
Hač hewak druhu njedźelu,
Do domu Božeho.
Haj tuto rjane zwonjenje,
kiž rjenje zaklinči,
To płaći dźensa wosebje,
Mój luby bratře, ći.
Hlaj dźens před połsta lětami
Ty stupi dopołdnja
We Małej Boršći w sudnej stwi
Do wjesnoh‚ sudnistwa.
A to we tajkim času bě,
Hdyž wójna knježeše,
Hdyž runje běše prawje zlě
A wšitko ćěkaše.
Će pak twój luby Zbóžnik je
Tak hnadnje zwarnował,
Zo zły lud tehdy njeje će
Tak jara přesćěhał.
Tuž chwal dźens Boha z wutrobu,
Chwal jeho z wjeselom
Na tym tak jara wažnym dnju,
Ty a twój cyły dom.
Ach, kak je tola někotry
Sej tón dźeń požadał
A njeje jón, kaž dźensa ty,
Pak tola dočakał.
Ach zo by dźens tež bjes nami
ta luba njeboh mać,
Kiž nětk we chłódnym rowje spi,
So móhła zradować.
Ta, lube bratře! Pak tu njej
a přinć tež njemóže,
snadź bórze pak ty póndźeš k njej.
Do wěćnej zbóžnosće
Haj, hdyš twój běh so dokonja,
Twój čas dźe k swjatokej,
Nlech zbóžna smjerć će přewodźa
Dom k twojom Jezusej.
žórło: Pětr Młónk: Kěrluše a spěwy, Budyšin 1879, Nr. 299
Nětko stejimy před ródnym domom Pětra Młónka.
Serbski ludowy basnik je so 19. měrca 1805 na tutej ležownosći narodźił. Jeho staršej běštaj roboćan a ćěsla Michał Młónk a jeho mandźelska Herta. Do křćeńskeje knihi Hodźijskeje cyrkwje je wón ze serbsko-němskim mjenom Pjetr Müller zapisany.
Dźěćatstwo běše za čas Napoleonskich wójnow. We wójnskich šmjatkach 1813 ćekny swójba z dalšimi wjesnjanami do horow. W tutym času tradaše hólčec hłód a nuzu. Hižo za čas dźěćatstwa běštej žiwa křesćanska wěra a dźěławosć staršeju wažnej stołpaj jeho wuwića.
Sydom lět wopytowaše cyrkwinsku šulu w Hodźiju. Byrnjež wobdarjeny był, njemóžeše socialneho a financielneho połoženja dla dale wjedźacu šulu wopytać. Po konfirmaciji 1818 dźěłaše jako pastyr pola burow. Potom so pola nana na ćěslu wukubła. Za wukubłanje pola ćěsliskeho mištra falowachu pjenjezy.
Ródny dom Pětra Młónka běše małka chěžka na ležownosći dźensnišeho čisła 18. Wospjet so w literaturje jewi, zo běše to najmjeńša chěža we wsy a zo bu najskerje 1773 nawarjena. Wo tym swědči něhdyše wudwjerno, kotrež je jako schodźenk do pincy zatwarjene.
Kak rjane, zlóštne, lubozne
Pětr Młónk
je małych dźěći žiwjenje
a z kajkej wěrnej lubosću
te wokoł’ swojich staršich su.
Kak małym dźěćom derje je
na klinje swojej’ maćerje
a kak so lubje smějkaja,
hdyž luby nan je wokoša.
Te žanu starosć njeznaju,
Bóh jim wšak přez jich staršich da
jěsć, pić a nuzne drasćenje
a štož jim hewak trěbne je.
A hlaj, te małe dźěćatka
tež łžu a lesć šće njeznaja.
Te praja, kaž dźě wěrno je,
hdyž něšto budźa prašane.
